Zawroty głowy oraz zaburzenia równowagi są częstą dolegliwością, z którą pacjenci zgłaszają się na co dzień do lekarza pierwszego kontaktu. Czasami rozpoczyna to długą wędrówkę po różnych gabinetach specjalistycznych. Zazwyczaj na liście wizyt jest neurolog, laryngolog i okulista. Same wyniki badań obrazowych tj. tomografii komputerowej, a nawet rezonansu magnetycznego głowy w większości przypadków nie wystarczają do wyjaśnienia przyczyn choroby.

Czym są i skąd się biorą zawroty głowy?

Zawroty głowy są subiektywnymi odczuciami pacjenta, które w spoczynku imitują ruch wirowania, zapadania się, niestabilności, chwiania, kołysania

– Często występują bez konkretnej przyczyny lub też mogą być wywołane zmianą pozycji ciała. Nierzadko towarzyszą im inne objawy, takie jak zaburzenia widzenia, szumy uszne, uczucie pełności w uchu, niedosłuch, bóle głowy czy też objawy wegetatywne, czyli nudności, wymioty etc.  – wyjaśnia Izabela Głowicka, laryngolog z Białegostoku.

Dobre funkcjonowanie układu równowagi zależy od współdziałania narządu przedsionkowego, narządu wzroku, receptorów czucia głębokiego oraz ośrodkowego układu nerwowego. Dzięki temu utrzymujemy właściwą postawę ciała (w spoczynku i w ruchu) i widzimy stabilny obraz.

– Kiedy w tym układzie pojawia się uszkodzenie, pacjent może odczuwać zawroty głowy. Ze względu na lokalizację występowania patologii zawroty głowy dzielimy na obwodowe i ośrodkowe – wyjaśnia specjalistka i dodaje, że zaburzenia obwodowe związane są głównie z uszkodzeniem błędnika, natomiast w zaburzeniach ośrodkowych dochodzi do chorobowych zmian w ośrodkowym układzie nerwowym.

W ośrodkowym układzie nerwowym mogą to być: pourazowe uszkodzenia mózgu, zapalenie mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych, guzy móżdżku i pnia mózgu, padaczka, udar niedokrwienny móżdżku i inne choroby naczyniowe, a także stwardnienie rozsiane, migrena przedsionkowa, zespół podkradania tętnicy podobojczykowej.

fot. panthermedia

Zawroty obwodowe mogą być skutkiem zapalenia, urazów mechanicznych, zaburzeń naczyniowych lub nowotworów ucha wewnętrznego, uszkodzenia nerwu przedsionkowo-ślimakowego czy wodniaka błędnika.